Τα επικίνδυνα αλισβερίσια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για λογαριασμό του κεφαλαίου (Του Γιώργη Αμπαζή)

Πολύ μεγάλος ντόρος έγινε τελευταία με αφορά το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα. Η «Αυγή» καθαγίασε την επίσκεψη αφού όπως λέει «Η βελτίωση των ελληνορωσικών σχέσεων καθώς και των ελληνοκινεζικών διευρύνει τη γεωπολιτική σημασία της χώρας μας και ενισχύει τις οικονομικές σχέσεις με αμοιβαίο όφελος». Ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για «...πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που ακολουθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση», που «ενισχύει και τη θέση της χώρας μας στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους - δανειστές, οι οποίες βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή». Η Ελλάδα λένε «αποκτά τη δική της φωνή και ταυτόχρονα συμβάλλει στην εξομάλυνση των ευρω-ρωσικών σχέσεων, εξέλιξη που είναι αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο και αποτελεσματικό το ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας και συνεργασίας, που έχει ανάγκη η Γηραιά Ηπειρος και ο κόσμος ολόκληρος, ιδιαίτερα στη σημερινή ταραχώδη περίοδο». Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, με τα περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», τη βασική θέση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη σταθερή ένταξη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Πρόκειται για θέση, που δεν αλλάζει σε τίποτε σε σχέση με τη στάση της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των προηγούμενων μονοκομματικών κυβερνήσεων, γιατί αποτελεί βασική σταθερά, στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας.

Από τη δεκαετία του '80 με την «Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ» του Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια από όλες τις επόμενες αστικές κυβερνήσεις, όλοι στο όνομα της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» επιδίωξαν να κερδίσει το ελληνικό κεφάλαιο όσο το δυνατόν καλύτερη θέση στη μοιρασιά της λείας, στο πλαίσιο βεβαίως των δυνατοτήτων του που καθορίζονται από την οικονομική και πολιτική του δύναμη. Επομένως, το «πολυδιάστατο» έγκειται ακριβώς σε αυτό: Πώς η ελληνική αστική τάξη, με δεδομένη την υποδεέστερη θέση που έχει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, θα ωφελείται έναντι των ανταγωνιστών της. Βεβαίως, το «πολυδιάστατο», όπως παλιότερα έτσι και σήμερα, δεν ανατρέπει τη βασική ευρωατλαντική κατεύθυνση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, θα πρέπει να κριθεί η απόφαση της συγκυβέρνησης για τη λεγόμενη αναβάθμιση των 5 αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας της Πολεμικής Αεροπορίας, που δίνει «μποναμά» 500 εκατομμυρίων ευρώ στην αμερικανική «Λόκχιντ Μάρτιν», στο πλαίσιο των καλών σχέσεων με τις ΗΠΑ. Εκτός από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αμερικανικού μονοπωλίου, που γίνεται σε μια περίοδο που «στύβονται» τα λαϊκά στρώματα για να πληρώνονται οι «εταίροι» της συγκυβέρνησης, τα αεροπλάνα αυτά χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ για την εναέρια επιτήρηση σε Αιγαίο και νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η συμμετοχή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στο ...όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, εγκυμονεί νέους κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Η ενεργή εμπλοκή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικά σχέδια, το παιχνίδι σε πολλά ταμπλό βάζουν το λαό μας στο μέσο διασταυρούμενων πυρών, εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων με ό,τι αυτό σημαίνει.

Όσο για τα περί «του σεβασμού του διεθνούς δικαίου» ή του «ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας και συνεργασίας» είναι μόνο κουβέντες του αέρα. Για ποιο διεθνές δίκαιο κάνει λόγο και η σημερινή συγκυβέρνηση; Αυτό που, μετά τις αντεπαναστατικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, είναι απολύτως στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, με τη στήριξη και του ΟΗΕ; Αρκεί κανείς να δει τι έγινε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τι γίνεται στην Ουκρανία, ή τη Μέση Ανατολή με τους τζιχαντιστές που, αφού στηρίχτηκαν από τους ιμπεριαλιστές για την ανατροπή μη «βολικών» καθεστώτων (πολλά από αυτά πρώην σύμμαχά τους), τώρα χρησιμοποιούνται σαν πρόσχημα για την περαιτέρω προώθηση των σχεδίων αυτών. Ετσι ανοίγονται οι δρόμοι για τα μονοπώλια, για να εκμεταλλευτούν πιο αποτελεσματικά τους εργαζόμενους, τον πλούτο που παράγουν, τις ενεργειακές πηγές, τους αγωγούς μεταφοράς τους, για τον έλεγχο των αγορών.

Ο λαός μας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που του σερβίρει και η σημερινή αστική κυβέρνηση, για την Ελλάδα ως «δύναμη σταθερότητας σε μια περιοχή αστάθειας» απλά δεν υπάρχει. Γιατί, όταν οι αστοί μπαίνουν στο βούρκο των έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μόνο ησυχία δεν μπορεί να έχουν οι λαοί και την «πατάνε» όπως ...τα βατράχια από τα βουβάλια.

Γιώργης Αμπαζής

Μέλος της ΤΕ Χίου του ΚΚΕ