…”Αυτοί
που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν
τη λιτότητα
Αυτοί
που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε
θυσίες
Οι
χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για
τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν
Αυτοί
που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες
πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι
πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του
λαού”…
(Μπέρτολτ Μπρεχτ)
Αυτοί
όλοι έχουν το θράσος, την άφατη υποκρισία
να αποκαλούν “γραφικούς” όσους από
εμάς είχαν και έχουν το ανάστημα να
σηκώνουν το κεφάλι, να καθοδηγούν τον
αγώνα, για ρήξη και ανατροπή του
διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος,
που ποδοπάτησε, συνέθλιψε, κορόιδεψε,
φτωχοποίησε, εξευτέλισε, μέσα από τους
μηχανισμούς της αστικής εξουσίας έναν
ολόκληρο λαό. Και επειδή τις περισσότερες
φορές οι λέξεις καταντούν ανόητες και
φαιδρές κοινοτοπίες, ανούσιες τετριμμένες
εκφράσεις, ας πούμε πως “γραφικός”
είναι εκείνος που έχει μια διαφορετικότητα
στη σκέψη του, που η συμπεριφορά του
ξεφεύγει από τη συνηθισμένη, ίσως και
ο ιδιόρρυθμος που όμως δεν καταντά
ενοχλητικός για κανέναν.
Ατυχής,
και άδικος λοιπόν, σύμφωνα με όλα τα
παραπάνω ο χαρακτηρισμός των καθοδηγητών
– πρωτοστατών της εργατικής τάξης ως
“γραφικών”, μια και ούτε η διαφορετικότητα
σκέψης τους από τους “χορτάτους”,
ούτε η παρέκκλιση της αγωνιστικής τους
συμπεριφοράς ενάντια σ’ εκείνους “που
αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι… και
κηρύχνουν τη λιτότητα”, αλλά ούτε
και η ιδιορρυθμία τους για ανατροπή
αυτών “…που τη χώρα σέρνουνε
στην άβυσσο” συνιστά
λόγο ενόχλησης των εμπαθών
πολεμίων τους. Αυτών που δυσανασχετούν
ακόμα και στο άκουσμα της λέξης “λαός”.
Αν πάλι κάποιοι νομίζουν ότι ένας λαός
μπορεί να είναι πεινασμένος και συνάμα
ευτυχισμένος, δεν έχουν παρά να το
δοκιμάσουν πρώτα στους εαυτούς τους.